La Rochelle -I owe you a story on the Hull to La Rochelle race that our team won. But have been ridiculously busy with working on the boat and sampling the local beverages and food. La Rochelle is a really nice old town and they sure know how to feed their people. It is all very exhausting and I am glad in some way that we are going sailing again tomorrow morning. Though it still does not seem real that we will actually leave La Rochelle and not set foot on land before we have crossed the equator and crossed an ocean to arrive on a different continent on a different hemisphere, where low pressure areas flow in the opposite direction and some say the toilet flushes in the other direction as well... I just hope the sailing will be as fabulous as on the way through the Channel from the North Sea to here with the wind in the back and constant comfortable speeds of 11 knots (11 nautical miles per hour) not too many sail changes, no reefs and plenty of spinnaker (big balloon sail) sailing. Also I hope we will get better in making custard...
Big brother (the North One TV camera man) has moved onto the boat and has placed camera's everywhere so no more cock ups. 07:00 we will slip our lines and we expect to arrive in Brazil some 28 days later. I'll keep you posted!
Monday 21 September 2009
Thursday 17 September 2009
The send off
First I hqve to give you an impression of our stay in Hull. Hull does not have the best name and it seems that apart from a ferry port and a big ro-ro terminal not much is happening there.The centre of the town is actually quite nice and surely Hull used to be booming: there are plenty of old banks and other impressive buildings around. The general public was friendly but the nightlife very typical: guys in black slacks and girls in tiny dresses...
Passers by were very interested in what was happening and they were observing our every move on deck as our boat happened to be in poll position next to the quay. We showed the fire brigade around the boat and had a birthday girl on the boat amongst all the family and friends and even two of my ex-colleagues. It is a pleasure to show people around because it makes the actual adventure more real. Yes it still has not really sunk in. The attention the race is getting in Hull and in the local media does help. I have been interviewed by the BBC about our stay in Hull and apparantly it was broadcasted some evening during preparation week because on Saturday somebody recognised me: "you were on telly last night!" Yes she could take a picture... Very bizarre, I haven't seen it yet. The weekend of the race start coincided with the freedom festival and there were thousands of people in the area around the marina. A french artists group had a brilliant display of all sorts of fire installations spread over a few streets and on the boulevard along the Humber river and there was a fireworks display on Saturday night. By that time I was so exhausted so had to skip it; I probably slept before I hit the matress.
Then finally it was the day of the race start. Off course we were not ready and the jobslist on the boat seemed still endless but we were ready enough. Time to say our goodbyes and slip our mooring lines. It was an amazing experience. Friends and family of crewmembers, team mates on different legs all gathered in Hull to see us off. Finally it hit me; I am really going to sail around the world! After hundreds of hugs, kisses, tears, promises to stay safe and keeping the spirit alive we were let into the holding area to wait for the official sned-off. One after the other the teams were presented on stage while their team song was being played, official photographs taken, more waving and off the stage. Our team was boiling with energy and we had a ball off and on stage. Our supporteres in the crowds were carrying finnish flags and blues brothers hats so easy to recognise. It was absolutely fantastic and it made me forget about not seeing friends and family for a while and it feels wonderfull to know there is so much support for what we are doing. Then off we went!
Passers by were very interested in what was happening and they were observing our every move on deck as our boat happened to be in poll position next to the quay. We showed the fire brigade around the boat and had a birthday girl on the boat amongst all the family and friends and even two of my ex-colleagues. It is a pleasure to show people around because it makes the actual adventure more real. Yes it still has not really sunk in. The attention the race is getting in Hull and in the local media does help. I have been interviewed by the BBC about our stay in Hull and apparantly it was broadcasted some evening during preparation week because on Saturday somebody recognised me: "you were on telly last night!" Yes she could take a picture... Very bizarre, I haven't seen it yet. The weekend of the race start coincided with the freedom festival and there were thousands of people in the area around the marina. A french artists group had a brilliant display of all sorts of fire installations spread over a few streets and on the boulevard along the Humber river and there was a fireworks display on Saturday night. By that time I was so exhausted so had to skip it; I probably slept before I hit the matress.
Then finally it was the day of the race start. Off course we were not ready and the jobslist on the boat seemed still endless but we were ready enough. Time to say our goodbyes and slip our mooring lines. It was an amazing experience. Friends and family of crewmembers, team mates on different legs all gathered in Hull to see us off. Finally it hit me; I am really going to sail around the world! After hundreds of hugs, kisses, tears, promises to stay safe and keeping the spirit alive we were let into the holding area to wait for the official sned-off. One after the other the teams were presented on stage while their team song was being played, official photographs taken, more waving and off the stage. Our team was boiling with energy and we had a ball off and on stage. Our supporteres in the crowds were carrying finnish flags and blues brothers hats so easy to recognise. It was absolutely fantastic and it made me forget about not seeing friends and family for a while and it feels wonderfull to know there is so much support for what we are doing. Then off we went!
Tuesday 8 September 2009
leading up to the start
Na mijn vertrek uit Nederland ben ik direct naar de boot gegaan om een week lang te werken aan de voorbereidingen voor de race. Ik heb me (misschien helaas) opgegeven om voor alle eten aan boord zorg te dragen. Met een klein comittee zijn we al een paar maanden geleden begonnen met informatie verzamelen en menu's uitdenken en nu moesten we dan met het beschikbare budget en in korte tijd voor 20 man voor 40 dagen eten inslaan dat makkelijk te bereiden is, niet uit verse ingredienten bestaat, voedzaam is (koolhydraten en proteinen), voldoende vullend en afwisselend is. We hebben een dag gerekend en gepuzzeld, een dag supermarkten verkend op beschikbare producten en alternatieven en dag en nacht boodschappen gedaan om alles bijelkaar te verzamelen. Ik kan je verzekeren de beste tijd om met 5 boodschappenkarren door de supermarkt te lopen is tussen half twee en vier uur 'snachts. De service is geweldig want er zijn alleen maar vakkenvullers en die weten waar alles staat en of er nog meer op voorraad is, ze brengen je boodschappen naar de auto en heel belangrijk: dan zijn er geen andere teams die dezelfde producten voor je neus hebben weggekaapt. Vervolgens hebben we de voorraad per dag verdeeld en in aparte zakken "daybags" gestopt. Vervolgens hebben we alles in de boot gestouwd. Intussen waren teamgenoten aan de boot aan het werk om te zorgen dat de boot in dusdanige conditie is dat we 'm optimaal kunnen zeilen, dat de WC's werken, de motor het doet, dat we weten hoe we eea moeten repareren. Er zijn zeilreparatie- en communicatiecursussen gegeven en alle benodigde onderdelen, reserve onderdelen, veiligheidsmiddelen ed zijn aan boord gebracht. En... we kregen eindelijk een sponsor: Team Finland. Op donderdag was ik helemaal gaar en ben maar naar Londen gegaan om mijn zeilspullen te halen, want die kon ik niet allemaal in 1 keer meenemen, en om een beetje bij te slapen. Op een restje na alLes opgepikt, laatste inkopen gedaan en weer naar Gosport. Nog een dagje geklust en biertjes gedronken en toen werd het tijd voor vertrek vanuit de thuishaven in Gosport (aan de zuidkust van Engeland, tegenover Portsmouth) naar Grimsby aan de rivier de Humber (Oostkust van Engeland). Het was een bijna complete kermis: er was een jazzbandje, eetstalletjes, gratis brunch voor de VIPs (dat waren de crewleden, wij dus, en genodigden) er was een sambaband en uiteindelijk de toespraken van de burgemeester, race director en Sir Robin Knox-Johnston (de man die als eerste non-stop solo rond de wereld is gezeild en de clipper race heeft opgezet). Toen werden de teams een voor een naar hun boot begeleid klaar voor vertrek. Voor elk team werd de teamsong gespeeld. De onze is de blues brothers inclusief hoedje... Wij vertrokken als laatste en ik had de eer de achterlijn te mogen laten slippen in samenwerking met Sir Robin en de burgemeester van Gosport. Tot mijn verbazing stonden de kades van Gosport en Portsmouth vol mensen, er vlogen helicopters over en er was een kleine vloot schepen om ons uitgeleide te doen en een ferry met familieleden van... en teamgenoten. Echt helemaal geweldig en het was ook nog heel erg mooi weer.
De weersvoorspelling was wat minder rooskleurig met stormwaarschuwingen voor de rest van de week. Na wat schade bij twee boten is de hele vloot Brighton binnengelopen behalve wij. Wij zijn doorgevaren naar Ramsgate en uiteindelijk Lowestoft binnengelopen voor een dag klusjes doen en om onze aankomst in Grimsby goed te timen. Het is natuurlijk een wel geolied evenement met en planning, weer of geen weer. Dat werd geen weer. Onderweg naar Lowestoft begon de barometer te dalen en uiteindelijk werd een dieptepunt van 979mb genoteerd, met een hele scherpe daling. Het weer was nog steeds wel goed en we hebben een prima dagje in Lowestoft doorgebracht. De planning was om om 22:00 te vertrekken en mijn wacht mocht de haven verlaten en de zeilen zetten en de eerste 4 uur aan dek doorbrengen. Om 22:00 was het weer zodanig slecht dat elk gezond mens in zijn bed kruipt en de lakens over het hoofd trekt of nog maar een biertje bestelt in de kroeg: regen en windkracht 8 (36 knopen wind). De boten waarop we varen zijn zo groot dat het grootzeil hijsen in de luwte van een gebouw oid niet werkt dus dat moest buitengaats gebeuren. Iedereen heeft gebuffeld en uiteindelijk stond het grootzeil, met drie reven erin. Tijdens het hijsen en opruimen zag ik de zee grauw worden en het schuim zich met de lucht vermengen, de wind striemde water en ons en overwaaiend buiswater deed pijn aan je gezicht en oren, zelfs door je capuchon heen. Een van mijn teamgenoten heeft de windsnelheden in de gaten gehouden en er werd in de vlagen tot 48 knopen gemeten. Met de wind in de rug vervolgens richting het noorden koers gezet en onder wisselenede windsnelheden reven uit en en weer ingenomen. Vlak vor de Pilgrim's Race time trial finish boei kwam dan eindelijk de ware storm opzetten: de windsnelheden kropen boven de veertig en uiteindelijk boven de 50 knopen in vlagen. Inmiddels waren wij op de Humber aangekomen waar we vervolgens nog 5 uur moesten heen en weer varen tot we bij Grimsby de sluis in konden. Gelukkig mocht ik ton naar mijn bedje. NA een kort dutje hield de rust echter op: het tij was gekeerd en wind over tij zorgde voor enorme steile golven en we lagen als een gek te stampen. Uiteindelijk konden we na een schietgebedje dor de sluis in Grimsby. Met de storm dwars op het schip, een sterke stroom de sluis in schoten we naar binnen; geen plek voor fouten. En op de kade in het pokkeweer stonden de leden van de Humber Cruising association ons op t ewachten. Helaas waren we de enigen die het time slot gered hadden en was er voor de mensen niet veel te zien, maar wij vonden het geweldig om zo vorstleijk binnengehaald te worden. Tot mijn verbazing stomnd een vriend van me die in Grimsby woont me op te wachten op de kade. Heel erg tof! Het was een geweldig feest in Grimsby! Na twee dagen feesten drinken gezelligheid, teambuilding, mensen te hebben rondgeleid op de boot en nog meer klusjes vetrokken we om 6 uur 's ochtends op zondag naar Hull waar de start van de Race zal zijn. En zowaar... er stonden weer mensen op de steiger in Grimsby om ons uit te zwaaien! Hulde aan Grimsby!
Na een klein uurtje tuffen op de Humber kwamen we aan in Hull waar camera's klaar stonden om onze aankomst te filmen en weer mensen onze aankomst aanschouwden. We gingen naar onze ligplaats aan de kade en verder maar weer met de lijst met klussen...zucht. Dit keer onder het toezicht van de bewoners van Hull, want onze boot lag naast de kade. Erg leuk want de mensen maken graag een babbeltje, willen dingen wetenm en soms laat je ze boot zien, we hebben een 7 jarige verjaardagsprinces aan boord gehad en de brandweer. Inmiddels is ook onze boot voorzien van haar naam en heeft de sponsor een doos met T-shirts afgeleverd (incluief een kerst DVD en boekje met traditionele en moderne finse spelen zoals mobieltje werpen en vrouw sjouwen). We zijn onthaald op een brunch in de gemeente toonzaal (gratis eten en drinken doet het erg goed bij de clipper crews) waar de dramatische beelden van ons 1 uur durende motortochtje naar Hull werden getoond; erg grappig!
Op de laatste inkopen na is boot nu zo goed als gereed en ik ben naar Londen gegaan om mijn laatste spullen te wassen, afscheid te nemen van mijn vrienden in Londen en om mijn verjaardag te vieren. Donderdagmiddag scheep ik definitief in en gaat het echte aftellen beginnen. Ik begin langzaamaan te beseffen waar ik aan begonnen ben...
De weersvoorspelling was wat minder rooskleurig met stormwaarschuwingen voor de rest van de week. Na wat schade bij twee boten is de hele vloot Brighton binnengelopen behalve wij. Wij zijn doorgevaren naar Ramsgate en uiteindelijk Lowestoft binnengelopen voor een dag klusjes doen en om onze aankomst in Grimsby goed te timen. Het is natuurlijk een wel geolied evenement met en planning, weer of geen weer. Dat werd geen weer. Onderweg naar Lowestoft begon de barometer te dalen en uiteindelijk werd een dieptepunt van 979mb genoteerd, met een hele scherpe daling. Het weer was nog steeds wel goed en we hebben een prima dagje in Lowestoft doorgebracht. De planning was om om 22:00 te vertrekken en mijn wacht mocht de haven verlaten en de zeilen zetten en de eerste 4 uur aan dek doorbrengen. Om 22:00 was het weer zodanig slecht dat elk gezond mens in zijn bed kruipt en de lakens over het hoofd trekt of nog maar een biertje bestelt in de kroeg: regen en windkracht 8 (36 knopen wind). De boten waarop we varen zijn zo groot dat het grootzeil hijsen in de luwte van een gebouw oid niet werkt dus dat moest buitengaats gebeuren. Iedereen heeft gebuffeld en uiteindelijk stond het grootzeil, met drie reven erin. Tijdens het hijsen en opruimen zag ik de zee grauw worden en het schuim zich met de lucht vermengen, de wind striemde water en ons en overwaaiend buiswater deed pijn aan je gezicht en oren, zelfs door je capuchon heen. Een van mijn teamgenoten heeft de windsnelheden in de gaten gehouden en er werd in de vlagen tot 48 knopen gemeten. Met de wind in de rug vervolgens richting het noorden koers gezet en onder wisselenede windsnelheden reven uit en en weer ingenomen. Vlak vor de Pilgrim's Race time trial finish boei kwam dan eindelijk de ware storm opzetten: de windsnelheden kropen boven de veertig en uiteindelijk boven de 50 knopen in vlagen. Inmiddels waren wij op de Humber aangekomen waar we vervolgens nog 5 uur moesten heen en weer varen tot we bij Grimsby de sluis in konden. Gelukkig mocht ik ton naar mijn bedje. NA een kort dutje hield de rust echter op: het tij was gekeerd en wind over tij zorgde voor enorme steile golven en we lagen als een gek te stampen. Uiteindelijk konden we na een schietgebedje dor de sluis in Grimsby. Met de storm dwars op het schip, een sterke stroom de sluis in schoten we naar binnen; geen plek voor fouten. En op de kade in het pokkeweer stonden de leden van de Humber Cruising association ons op t ewachten. Helaas waren we de enigen die het time slot gered hadden en was er voor de mensen niet veel te zien, maar wij vonden het geweldig om zo vorstleijk binnengehaald te worden. Tot mijn verbazing stomnd een vriend van me die in Grimsby woont me op te wachten op de kade. Heel erg tof! Het was een geweldig feest in Grimsby! Na twee dagen feesten drinken gezelligheid, teambuilding, mensen te hebben rondgeleid op de boot en nog meer klusjes vetrokken we om 6 uur 's ochtends op zondag naar Hull waar de start van de Race zal zijn. En zowaar... er stonden weer mensen op de steiger in Grimsby om ons uit te zwaaien! Hulde aan Grimsby!
Na een klein uurtje tuffen op de Humber kwamen we aan in Hull waar camera's klaar stonden om onze aankomst te filmen en weer mensen onze aankomst aanschouwden. We gingen naar onze ligplaats aan de kade en verder maar weer met de lijst met klussen...zucht. Dit keer onder het toezicht van de bewoners van Hull, want onze boot lag naast de kade. Erg leuk want de mensen maken graag een babbeltje, willen dingen wetenm en soms laat je ze boot zien, we hebben een 7 jarige verjaardagsprinces aan boord gehad en de brandweer. Inmiddels is ook onze boot voorzien van haar naam en heeft de sponsor een doos met T-shirts afgeleverd (incluief een kerst DVD en boekje met traditionele en moderne finse spelen zoals mobieltje werpen en vrouw sjouwen). We zijn onthaald op een brunch in de gemeente toonzaal (gratis eten en drinken doet het erg goed bij de clipper crews) waar de dramatische beelden van ons 1 uur durende motortochtje naar Hull werden getoond; erg grappig!
Op de laatste inkopen na is boot nu zo goed als gereed en ik ben naar Londen gegaan om mijn laatste spullen te wassen, afscheid te nemen van mijn vrienden in Londen en om mijn verjaardag te vieren. Donderdagmiddag scheep ik definitief in en gaat het echte aftellen beginnen. Ik begin langzaamaan te beseffen waar ik aan begonnen ben...
Subscribe to:
Posts (Atom)
